Fragmenty z wywiadu:

Pani miała 15 lat, gdy wyjechaliście. Może pani pamięta jak wyglądała cała ta podróż tutaj?

-To był wagon towarowy, oczywiście i te wszystkie nasze rzeczy, które mogliśmy zabrać ze sobą. Tam były trzy rodziny w wagonie, nawet kuzyn ojca tam z żoną, potem jego jeden pracownik, też krawiec, też ze swoją rodziną, tacy znajomi bliżsi. W sumie trzy rodziny. Tam żeśmy się jakoś rozmieścili, to znaczy rodzice byli, nas dwoje – ja i brat młodszy o dwa lata miał 13 lat, no i jeszcze była prababka, babka mojej mamy. Urodzona w 1863 roku, także miała przeszło 80 lat. No, ale ona już miała z pamięcią kłopoty, rozstawione było takie polowe łóżko dla babci i babcia tam spała na tym łóżku. Do świadomości jej w ogóle nie docierało, że ona jedzie gdzieś. I ten stryj, kuzyn ojca, tam były skrzynie i on sobie na tych skrzyniach wysoko usiadł i tak siedział, a babcia pamiętam tak leżała i mówi: „-Czego ten Ciszewski wlazł na piec i siedzi?…Czemu on do domu nie idzie? Ja stara kobieta potrzebuję spać.., a on tu siedzi i siedzi…” (śmiech)

- Potem już jak przyjechaliśmy to mieszkanie w tym samym bloku, tylko od tej drugiej strony, tam rodzice dostali. No bo z tymi mieszkaniami tak było, że ci co wcześniej przyjechali, no ludzie sprytniejsi pozajmowali te mieszkania poniemieckie. Karteczki ponalepiali „Zajęte przez Polaka takiego, a takiego…”. Zajęte no to zajęte. Okazuje się, że oni na handel po prostu to tak. A potem jak przyjeżdżał transport no to się zgłaszali do transportu i oferowali…No i w końcu tam się zgłosił ktoś właśnie tu, na Oruni. Myśmy nie wiedzieli, jaka to dzielnica, co, gdzie i jak…

-Tydzień czasu jechaliśmy. Przez mazury jechaliśmy i pociąg nieraz tam stawał, ludzie wysiadali trochę, tam poruszać się. A poza tym stawał i stał ten pociąg, no więc ten jakiś komendant tego transportu, czy jak go tam nazwać, co kierował tymi ludźmi czy pilnował, to potem chodził zbierać datki dla maszynisty żeby ten jechał dalej(śmiech)…i nie stał w nieskończoność. Pociąg stawał też na większych stacjach. Tam już były tereny częściowo zamieszkałe, no bo wszyscy Ci z Kresów, to się na Mazury przenieśli. Na większej stacji ludzie przychodzili, ofiarując tam chleby, bułki, czy tam jakieś coś można było kupić. Poza tym pamiętam, że chyba był jakiś taki piecyk, na czym się gotowało.

- Wszyscy z tego transportu przyjechaliśmy do Gdańska, bo najpierw wjechał pociąg do Torunia, a w Toruniu, gdzie kto chciał jechać to kierowano. Rodzice bardzo chcieli do Łodzi, nie wiem czy tam był przemysł włókienniczy, czy coś. Lecz do Łodzi już wtedy nie kierowano, bo już za dużo tam pojechało trochę repatriantów…no więc gdzie… do Gdańska, ponieważ rodzice byli wcześniej w 1939 roku na takiej wycieczce turystycznej w Gdańsku i Gdyni i im się bardzo podobało. Nie wiedzieli, że ten Gdańsk taki jest zniszczony…

-Tu jest taki album rodzinny, z Wilna jeszcze, oczywiście to jest takie wileńskie płótno, on już jest bardzo stary ten album -Tutaj mój ojciec, moja mama…piękni i młodzi (śmiech) -Tutaj jestem ja, tu rodzice, tu jest właśnie ta prababcia, co z nami przyjechała i jej córka, czyli mama mojej mamy - Tu jest ojciec mojego ojca, dziadek mój, ale oni mieszkali w Jaszunach, to jest pod Wilnem 30 kilometrów taka miejscowość…to był ich dom

Przeczytaj całość: